«Ամերիկացիք մինչև հիմա ալ կերգեն այդ երգ»

ՍԱՐՈՅԱՆ -Վահա՛գն, պզտիկ պատմությունն մը ընեմ, լսե: Օր մը մորաքրոջս որդի Սիփան Բաղդասարյանի հետ Նյու Յորքեն ինքնաշարժով Ֆրեզնո կուգայինք: Երկա՜ր ճամփա... Քիթիս տակ սկսեցի երգ մը տնտնալ: Անդրադարձա, որ այդ եղանակ ուրիշ տեղ լսած չեմ, ներսես կուգա: Մեր հայկական հին երգերուն կնմանի:Սիփան միացավ ինձի, ու ան ալ սկսավ երգել: Երգեցինք, բան մը ան փոխեց, բան մը ավելցուց, աղվոր եղանակ մը ստացվավ: Տեղն ու տեղը բառեր շինեցի այդ եղանակին համար: «Եկուր իմ պզտիկ տունս, քեզի չամիչ տամ»՝ այդպես կկոչվի երգ: Հազարավոր դիսկ հանեցինք: Ամերիկացիներ այդ շատ սիրեցին, դիսկեր իսկույն վաճառվեցան: Եթե ըսեմ, թե այդ մեկ երգեն մեկ միլիոն տալեր շահեցինք, պիտի հասկնաք, թե ինչ ապուշ երկրի մեջ կապրինք: Կես միլիոն տվի Սիփան Բաղդասարյանին:Գինիի գործարան մը բացավ: Ինձնեն հարուստ եղավ: Բայց ափսո՜ս, շուտ մեռավ Սիփան, այդ հարստության մեջ մեռավ: Ամերիկացիք մինչև հիմա ալ կերգեն այդ երգ. «Եկուր իմ պզտիկ տունս»...

... ՈՒ Սարոյանը երգեց այդ երգը: Տաք, արևելյան ծորուն թախիծ կար այդ երգի մեջ, թախիծ՝ հեռավոր, փոքրիկ տան համար։

Վահագն Դավթյան. հատված «Բարի հսկան» գրքից

Սիլվա Սողոմոնյանի (Silva Soghomonyan) ֆեյսբուքյան էջից

Մեկնաբանություններ